© 2024 - W. Bunnik

Sommige werkwoorden zijn ‘verplicht wederkerend’; ze moeten altijd een wederkerend voornaamwoord bij zich hebben.

Sich irren is bijvoorbeeld verplicht wederkerend: een zin als ‘ich irre’ is niet mogelijk. Er moet nog een ander woord bij. Een ander bekend voorbeeld is sich schämen.

Wederkerige voornaamwoorden staan bij wederkerende werkwoorden.

In een zin met een verplicht wederkerend werkwoord hoort het wederkerig voornaamwoord bij het werkwoordelijk gezegde.

Er schämt sich für seine kaputte Hose. :

Er = onderwerp, 1e naamval.

schämt sich = werkwoordelijk gezegde.

für seine kaputte Hose = voorzetselvoorwerp.

Bij wederkerende werkwoorden wordt het wederkerend voornaamwoord gebruikt dat ‘zichzelf’ betekent.

We gebruiken het wederkerend voornaamwoord in de Dativ-vorm (= 3e naamval) als er ook een lijdend voorwerp (= 4e naamval) is.

Als het werkwoord toevallig wederkerend is, is het voornaamwoord het lijdend voorwerp.

In ‘Mein Vater rasiert sich mit Wasser und Seife’ is rasiert het werkwoordelijk gezegde en sich het lijdend voorwerp.